Wassenaer.net

Sylvia Augusta van Lennep (1897–1995)
schilder: Cuthbert Orde (1888–1968)

Sylvia Augusta van Lennep 1897–1995

Sylvia, dochter van jhr. mr. dr. Frank Karel van Lennep (1865–1928) en Constance Adèle Labouchère (1860–1935) werd in Zeist geboren.
Voor haar geboorte had het gezin in Amsterdam gewoond, waar haar oudste broer Wilfried (1894–1950) nog was geboren. Daar in Amsterdam waren eerder twee dochtertjes geweest die op jonge leeftijd stierven.
De ouders dachten dat het verontreinigde water en de vieze stadslucht hun ziekte en dood hadden veroorzaakt. Zij verlieten daarom de stad en verhuisden naar Zeist, waar de grootouders Labouchère woonden in het grote kasteel aldaar.
In Zeist werden behalve Sylvia en Eric (1899–1961) nog twee jongens geboren, die ook op heel jonge leeftijd zijn gestorven.

Sylvia heeft altijd geweten van het verdriet van haar ouders om die verloren kinderen. Haar moeder kende langdurige perioden van diepe depressies.
Aanvankelijk was Sylvia niet de dochter die haar moeder zich gewenst had. Het liefst wilde zij met haar broers Wilfried en Eric jongensspelletjes doen, in bomen klimmen, buiten rennen en ravotten. Een ingetogen houding, keurige kleren en mooie laarsjes, dat alles was niets voor haar. Zij was een prachtig en wild kind met rode krullen.

Ze deelde met haar ouders de liefde voor muziek en heeft samen met haar moeder in de koren van Mengelberg meegezongen.

Frank van Lennep werd advocaat in Den Haag en lid van de Tweede Kamer voor de CHU. Hij kocht een huis aan de Zeestraat in Den Haag en daar heeft zich het grootste deel van Sylvia’s jeugd afgespeeld.

Sylvia was een begaafd schrijfster. Ze kon prachtige brieven schrijven in een mooi regelmatig handschrift. Haar Sinterklaasverzen werden beroemd.

De belevenissen van de dag schreef ze in agenda’s op, die allemaal bewaard zijn gebleven en nu in het Wassenaerarchief liggen.

Zo weten we dat vanaf eind 1913 Frits van Wassenaer bij hen thuis kwam en dikwijls bleef mee-eten en dat hij mee op reis ging met de Van Lenneps in een boot naar Genua (1914). Ook weten we dat de Van Lenneps intens hebben meegeleefd met de dood van Frits’ moeder (1916) en dat ze met zijn allen een club hebben opgericht, de Mosterdpot (1917).

Op 5 februari 1918, ze kenden elkaar toen al vijf jaar, heeft Frits Sylvia ten huwelijk gevraagd.
Vrolijke tijden braken aan. Sylvia kreeg het prachtige parelsnoer dat van Frits’ moeder was geweest, en van haar aanstaande schoonvader kreeg ze een beelderige broche. Het verloofde paar ging op bezoek bij familieleden, of zoals de gewoonte in die tijd, visitekaartjes in hun brievenbus stoppen en hopen dat de eigenaar van die brievenbus juist niet thuis is. Dat scheelde tijd.

Vanaf 1914 woedde de vreselijke Eerste Wereldoorlog waaraan in november 1918 een voorlopig einde kwam. Hoewel Nederland neutraal heeft kunnen blijven, bleef het land niet onkundig van wat er in de rest van de wereld gebeurde.Vader Van Lennep werd depressief, zag het werk en het stadsleven niet meer zitten. Hij verliet de stad en kocht een groot buitenhuis, het Enzerinck, in Vorden, met een enorm terrein aan grond eromheen, deels bebost. Een boerderij hoorde bij het bezit. Het huis in Den Haag aan de Zeestraat werd verkocht.
Het Enzerinck werd voor zijn kinderen en kleinkinderen een nieuw tehuis. Een heerlijk oord om de vakanties in door te brengen.

Frits en Sylvia zouden in de zomer van 1919 trouwen, maar Frits werd ziek. Hij kreeg roodvonk en hield daar een hartgebrek aan over waaraan hij later op zestigjarige leeftijd zou sterven.

Het huwelijk werd uitgesteld tot september 1919 en het jonge paar ging in een groot huis in Wassenaar wonen, het huwelijkscadeau van haar ouders.
Daar zat dan de 22-jarige jonge vrouw in een huis met veel personeel waarmee ze aanvankelijk niet wist om te gaan. Nico Huisman, de vroegere oppasser van Frits had er de rol van butler. Op een kwaad moment kwam hij aan Sylvia vragen of het haar bedoeling was al het personeel te ontslaan. Het bleek dat zij geen extra kermisgeld had gegeven. Dat dat de gewoonte was had zij nooit geweten.

Sylvia was een indrukwekkende verschijning met haar prachtige volle rode haarbos, een ideaal model voor de verliefde Engelse portretschilder Cuthbert Orde (1888–1968), die als piloot had meegevochten in de Eerste Wereldoorlog.

Haar leven liep verder parallel aan dat van Frits. Ze runde het gezin en het vele personeel, dat daarin werkte, en stond enthousiast haar man terzijde met het werk in de Oxfordgroep. Ze was sterk en ondernemend.

In mei 1940, vlak voor de Duitsers ons land binnenvielen, was zij juist met een paar dienstmeisjes in het Enzerinck om het huis schoon en klaar te maken voor de komende vakanties.
Op 10 mei werd zij vroeg in de morgen wakker van vliegtuiggeronk en luide ontploffingen. Huisman, die sedert lange tijd in dienst op het Enzerinck was, kwam vertellen dat het oorlog was. Sylvia had maar een ding in haar hoofd: terug naar huis naar man en kinderen. Ze pakte de fiets ‘die twintig jaar oud is, maar door mijn Man in goeden staat gebracht’ en ging op weg, terug naar het westen. Het lukte haar de IJssel over te steken met hulp van een veerman (de bruggen waren al opgeblazen) en het lukte haar dwars door de linies te fietsen, langs soldaten die haar tegen wilden houden, langs Amersfoort, naar Leiden, waar nog werd gevochten.

Op 13 mei was ze thuis in Wassenaar, na een ongelooflijk moedige tocht.
Het gezin is de bezetting in Wassenaar doorgekomen.

Na de oorlog verhuisden Frits en Sylvia naar het ‘kleinere’ huis aan de Bloemcamplaan. Er kwamen nog wat heerlijke vakanties, veel naar hun geliefde Zwitserland, en tenslotte ook naar de Verenigde Staten en Canada waar hun dochter Cunera woonde met man en dochtertje.

Sinterklaas 1954 werd nog met veel plezier en grappen gevierd. Een nieuw huzarenstuk voerde Sylvia die avond uit:
Otto (1930–1996), naar Wassenaar overgekomen uit Den Helder waar hij in opleiding voor marine reserveofficier was, moest ’s avonds weer terug, maar opeens bleek dat de laatste trein naar Den Helder niet meer ging juist vanwege Sinterklaas. Er zou wat voor hem wat zwaaien als hij niet op tijd terug zou zijn. Dat die trein niet ging, merkten ze pas op het station in Leiden. Ter plekke heeft Sylvia besloten hem helemaal terug naar Den Helder te rijden. Een lange tocht door de donkere mistige Sinterklaasnacht langs moeilijke kronkelige wegen en dan weer terug.
Twee dagen later is Frits gestorven.

Sylvia was toen pas 57 jaar oud. Ze zou nog 41 lange jaren alleen moeten leven. Met vallen en opstaan, met moed en wanhoop is ze erdoorheen gekomen.
Er werden zeventien kleinkinderen geboren en ze werd een trouwe en geliefde grootmoeder voor velen van hen.
Verjaardagen, bruiloften, Sinterklaas met prachtige gedichten, Kerstmis, Pasen en Pinksteren, alles werd gevierd en zolang ze het nog kon, was ze erbij.

Ze bleef ook een goede zorgzame vriendin, en tot ze dat niet meer kon, bracht ze bij haar vrienden, die door ouderdom ‘lame ducks’ waren geworden, zoals zij dat noemde, verrassingen rond die hoorden bij de feesten van het jaar.

De laatste jaren werden heel moeilijk, maar haar sterke lichaam kon niet opgeven.
Op 7 november 1995 is zij gestorven, 98 jaar oud.
Zij werd bijgezet in het familiegraf in Katwijk aan de Rijn

• Vorige
• Next